بر اساس گزارش منتشر شده ای که مبتنی بر انجام یک پروژه تحقیقاتی در انجمن پژوهشی صلح بین الملل استکهلم و برنامه ویژه دانشگاه آپسالا در مورد اجرای سانکسیون های هدفمند است، آمبارگو های تسلیحاتی ملل متحد که از سال 1990 تا سال 2006 به مورد اجرا گذاشته شده اند فقط در یک چهارم موارد موثر بوده اند. بر اساس این گزارش، آمبارگوهای تسلیحاتی تاثیر اندکی بر پایبندی کشورهای هدف و همچنین روند ورود تسلیحات به آن کشورها داشته اند. این گزارش در دوره زمانی مورد مطالعه 27 مورد از این آمبارگوها را که در خلال سال های 1990 تا 2006 توسط ملل متحد به مورد اجرا گذاشته شده اند، مورد مطالعه قرار داده است که از آن جمله می توان به موارد مطالعاتی عراق، ایران، افغانستان زمان طالبان، لیبریا، رواندا و سیرالئون اشاره نمود. گزارش مزبور فساد و ادامه دسترسی  کشورهای هدف سانکسیون ها به تسلیحات در داخل  کشور خود، از طریق همسایگان و دیگر کشورهای تحت آمبارگوی تسلیحاتی که، به یکدیگر یاری می رسانند را از مهمترین علل این ناکارآمدی برشمرده است. گزارش نشان داده است در مواردی که نیروهای حافظ صلح ملل متحد حضور داشته اند، سانکسیون ها از کارآمدی بیشتری برخوردار بوده اند. این گزارش در نهایت برای کارآمدتر نمودن آمبارگوی تسلیحاتی مجموعه ای از پیشنهادات خود را برای شورا ی امنیت ملل متحد اعلام داشته است که از آن میان می توان به درخواست از دولت ها برای کیفری نمودن نقض قواعد حاکم بر آمبارگوها، مورد هدف قراردادن کسانی که به نقض این آمبارگوها کمک می کنند و اتخاذ سیستم بررسی های منظم از پایبندی به آن  ها اشاره نمود.

 دریافت متن کامل گزارش